میزبانی آدابی دارد که از جمله آن آداب‌، این است که میزبان مهمان را اکرام کند. اکرام کردن مهمان توجه ویژه به اوست‌، به گونه‌ای که مهمان،عزیز و گرامی داشته شده و محبت و مودت را موجب شود. 

برای اکرام مهمان می‌توان کارهای بسیاری انجام داد. خداوند چون کریم است و میزبانی‌اش نیز کریمانه است، باید از او میزبانی و مهمان داری را بیاموزیم. 

چگونگی اکرام خداوند از مهمانان گرامی خویش به اشکال گوناگون است. از جمله آنکه گروهی را به پیشواز می‌فرستد و با سلام و صلوات وارد خانه بهشت می‌کند.(واقعه، آیه 26؛ ق، آیه 34؛ حجر، آیه 46)

دیگر آنکه هر چه دارد از پذیرایی پیش می‌آورد و تقدیم می‌کند. جالب اینکه خداوند اهل بهشت را به سمت بهشت نمی‌برد‌، بلکه بهشت را به سمت بهشتی‌ها می‌آورد: وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِینَ؛ و آن روز بهشت براى پرهیزکاران نزدیک مى‏شود.(شعراء، آیه 90)

میزبانی مؤمنان نیز باید خداگونه باشد. پس اگر نمی‌توانیم اتاق را جابه‌جا کنیم؛ ولی می‌توانیم سفره پذیرایی را جابه‌جا کنیم. این‌گونه نباشد که سفره بیندازیم و مردم را به سمت سفره پذیرایی ببریم، بلکه برای تکریم مهمان، سفره پذیرایی را نزدش ببریم. همین صفت را پیامبران(ع) از خدا آموختند. حضرت ابراهیم‌(ع) که کریمانه چون خدای کریم پذیرایی و میزبانی می‌کرد؛ برای تکریم مهمانان خویش سفره را نزد ایشان برد و نزدیک کرد، نه آنکه آنان را بر سر سفره آماده ببرد. خداوند می‌فرماید: فَمَا لَبِثَ أَنْ جَاءَ بِعِجْلٍ حَنِیذٍ؛ و دیرى نپایید که ابراهیم(ع) گوساله‏ اى بریان را نزد مهمانان آورد.(هود، آیه 69) و در جایی دیگر درباره این رفتار رحمانی حضرت نسبت به تکریم مهمانان می‌فرماید:فَجاءَ بِعِجْلٍ سَمینٍ فَقَرَّبَهُ إِلَیْهِمْ؛و گوساله‏ اى فربه و بریان آورد و آن را نزدیکشان برد.(ذاریات، آیات 26 و 27)

او نه تنها بهترین گوساله را کشت و پخت و آماده کرد، بلکه نزدشان برد تا راحت بردارند و بخورند.